Het oude spoor….
Sinds gisteren gaat #metoo viral…het is een oproep aan iedereen (man&vrouw) die zich ooit sexueel geïntimideerd en/of aangevallen heeft gevoeld om hun ervaring te delen. Uit het aantal #metoo alleen al op mijn tijdlijn zie ik hoe vaak mensen zich niet veilig gevoeld hebben.
Zoals het een land vol oordelen betaamt is er natuurlijk ook een tegengeluid.
- Stop met #metoo want je maakt een slachtoffer van jezelf en dat is de verkeerde energie!
- Had je uitgesproken toen het gebeurde want nu ben je mede schuldig aan het feit dat dit ook anderen gebeurd is!
- Sexuele intimidatie bestaat niet want alleen jij bepaalt wat je voelt en wat je laat “binnenkomen”
Zomaar wat tegengeluiden die ik op diezelfde tijdlijn ben tegengekomen…
Waarom? Waarom vinden we zo massaal dat we overal een oordeel over mogen of moeten hebben? Als iemand zich aangesproken voelt door #metoo en zich op die manier wil uitspreken, waarom is er dan een oordeel nodig?
Het verschil tussen onkruid en een bloem is een oordeel (dr. Wayne Dyer). Wie heeft bepaald dat een bloem een bloem is en wie heeft bepaald dat onkruid onkruid is.
In de media; Hengelo’er van de Week!
Burn-out blijkt achteraf een groot cadeau. Marjolein is eindelijk helemaal happy!
In de media! Interview Vrouw-ondernemen.nl
Gezocht…BraveHearts!
Dare to be Brave!
Toen ik nog bij Achmea werkte hadden we regelmatig Roadshows….een top initiatief van onze Board. Ze kwamen naar de verschillende locaties en gingen zonder script in gesprek met alle medewerkers en managers van de verschillende locaties. Alle leden van de RvB op een stoel voor een grote groep en iedere vraag mocht gesteld worden, kritiek was welkom, feedback werd prima ontvangen!
En god wat had ik altijd veel vragen en/of feedback………alleen hebben zij ze nooit gehoord..
Als het puntje bij het paaltje kwam bleef ik stil…..vond ik het toch een onzinnige opmerking of dacht ik dat het “dom” was wat ik te melden had. En hoe vaak het wel niet voorkwam dat dan iemand anders “mijn” vraag stelde of “mijn” opmerking maakte……zo frustrerend! Waarom zij wel en ik niet? Ik met mijn grote waffel hield op zulke momenten mijn mond…
Herkenbaar? Hoe vaak houd jij je mond terwijl je eigenlijk zoveel te melden hebt? Hoe vaak denk jij dat het niet goed genoeg is wat jij te melden hebt?
Het verschil tussen mij en “die anderen” ? Moed! Echt…meer is het niet! Moed, moed om ondanks mijn zelftwijfel en angst me toch uit te spreken!
Hoe vaak laat jij je tegenhouden om te gaan voor wat echt belangrijk voor je is? Waar je echt in gelooft? Om je uit te spreken tegen de gevestigde orde en de heilige huisjes? Om op te staan als DE carrière kans voorbij komt? Om risico’s te nemen omdat je ergens heilig in gelooft?
De Week van Marjolein- dag 2
De week van Marjolein-dag1
10 Tips om een burnout te voorkomen!
10 Tips om een burnout te voorkomen! Dat klinkt goed! Stel je voor dat je door het lezen en opvolgen van 10 tips een burnout kunt voorkomen!
Vanmorgen zag ik het weer op mijn tijdlijn voorbij komen en als coach die zich richt op vrouwelijke professionals die tegen een burnout aanlopen, of er aan opkrabbelen zijn moest ik dit artikel van een groot vrouwenblad lezen! Stel je voor, dat zou het ei van Colombus zijn!
Natuurlijk wist ik al beter, maar mijn nieuwsgierigheid won het van mijn gezonde verstand. En eerlijk is eerlijk, iedere tip die in het artikel staat is waar en als jij je zou kunnen opvolgen dan zou je dat zeker helpen!
Want iedereen snapt dat voldoende slapen, gezond eten, grenzen stellen, vaker nee zeggen, tips zijn die echt helpen om beter met stress te kunnen omgaan!
Houd jij alle ballen in de lucht? Laat ze allemaal maar vallen…..
He superwoman, miss control, working mom, carrieretijger, miss perfect, ploetermoeder! Jongleer je er lekker op los? Lukt het jou nog steeds om alle ballen in de lucht te houden?
Lukt het je nog steeds om voor iedereen te zorgen, de steunpilaar van jouw omgeving te zijn, de beste manager die jouw werkgever zich maar kan voorstellen te zijn, alles op rolletjes te laten lopen, een supermoeder te zijn?
Hoor je je omgeving vaak zeggen “ik snap niet hoe ze het allemaal voor elkaar krijgt?”
Maar kom op….wees eens eerlijk….snap jij zelf nog wel hoe je het allemaal combineert? Je doet het allemaal nog wel maar is het eigenlijk wel te doen? Ben je eigenlijk niet doodmoe en uitgeput? En een veel belangrijker vraag…is dit eigenlijk wel wat je wilt? Ben jij aan het leven of aan het overleven?
Is dit het “later als ik groot ben” gevoel? Is dit het leven waar je over fantaseerde toen je klein was? Doe jij die dingen in jouw leven die voor jouw belangrijk zijn?
Is het antwoord eigenlijk NEE!!?
Hoe zou dan het zijn als je alle ballen die je nu in de lucht houdt allemaal zou laten vallen, zo ineens? Gewoon niets meer opvangen en ook niets meer oprapen?
Paniek? Hartkloppingen? Denk je misschien “die vrouw is niet goed bij haar hoofd!”
Practice what you preach!
Ooit had ik een huisarts, hij was veel te zwaar, had echt overgewicht, waarschijnlijk obesitas. (ik weet niet precies wanneer je dat hebt maar mijn gezonde verstand vertelde mij dat deze man wel heel erg dik was). Ooit kwam ik bij hem met knie-klachten. Hij zei toen tegen mij dat het voor mijn knieën en mijn algehele gezondheid beter was als ik een paar kilo zou afvallen…Yeah right! Kijk even naar jezelf dacht ik toen.
Op de een of andere manier kwam deze dokter op dat gebied niet geloofwaardig op mij over, deze man met zwaar overgewicht vertelde mij dat ik moest afvallen. Practice what you preach dacht ik toen.
En zo werkt het wel. Je verwacht van degene die jou advies geeft dat zij weet waar zij het over heeft en dat ze een voorbeeld is. Dat zij met haar gedrag in het dagelijkse leven laat zien dat dat wat ze adviseert ook realistisch en haalbaar voor jou is.
En zo werkt het dus ook voor mij. Van mij naar jou. Want ik kan wel zeggen dat je Amazing bent, dat je voor jezelf mag kiezen, dat je goed voor jezelf moet zorgen maar dan moet ik het zelf natuurlijk helemaal doen! Sterker nog ik moet jouw voorbeeld zijn en jou laten zien dat het echt kan en mag!
Al een paar weken loop ik met vage schouderklachten, al een paar weken doe ik alsof het er niet is. Het komt niet uit, ik heb er geen tijd voor, het gaat vanzelf wel over….je weet vast wel hoe dat gaat.